Όλα για Εμάς Χωρίς Εμάς

Το παράξενο είναι ότι γίνονται τόσα πολλά για μας χωρίς να γνωρίζουμε τίποτα που αναρωτιόμαστε τι κρύβεται πίσω από όλη αυτή τη διαδικασία και πως γίνεται οι κηδεμόνες μας να περνούν πλουσιοπάροχα ενώ εμείς να δεινοπαθούμε. Και κάτι ακόμα, οι προσκλήσεις και οι ανακοινώσεις που κατά τύχη πέφτουν ανά διαστήματα στα χέρια μας, έχουν τα λογότυπα του ελληνικού δημοσίου και της Ε.Ε., που σημαίνει ότι από κάπου χρηματοδοτούνται για τις υποτιθέμενες δράσεις που γίνονται για μας, χωρίς εμάς. Δηλαδή, όλη αυτή η ιστορία ξεκινάει για να καταλήξει σε τσέπες και όχι σε παροχές όπως λένε. Πότε επιτέλους θα σταματήσουν οι θεωρητικές διαδικασίες και το φαγοπότι να εμποδίζουν τα αληθινά ευεργετήματα που πράγματι έχουν ανάγκη κάποιες κατηγορίες συμπολιτών μας; και για να μιλήσουμε πιο συγκεκριμένα, πρέπει να καταλάβουμε ότι αν τα ευεργετήματα των αναπήρων έφταναν στον προορισμό τους, οι γεροί θα πηδούσαν απ’ τα μπαλκόνια. Δυστυχώς όμως, οι όροι έχουν αντιστραφεί και αντί να μας βοηθάνε μας εκμεταλλεύονται για να βοηθήσουν τον εαυτό τους και αυτό δεν συμβαίνει μόνο στον ιδιωτικό αλλά και στον δημόσιο τομέα. Είναι ντροπή, υψηλά ιστάμενα πρόσωπα αλλά και υπηρεσίες που θα μπορούσαν να λύσουν προβλήματα, να δημιουργούν τέτοιες καταστάσεις. Πολλές φορές με την εφημερίδα μας (Η ΦΩΝΗ ΤΩΝ ΑΜΕΑ), έχουμε αποκαλύψει παρόμοιες καταστάσεις και δεν είδαμε καμία αρμόδια υπηρεσία να ασχολείται με τα προβλήματα που τις περισσότερες φορές μας δημιουργούν οι ευεργετοκηδεμόνες μας. Λάδι μπόλικο λοιπόν αλλά τηγανίτες τίποτα για μας τους κακομοίρηδες που προσπαθούμε με χίλιους τρόπους να επιβιώσουμε. Η αναπηρία δεν είναι αδυναμία, είναι δύναμη και το φωνάζουμε δυνατά αλλά δεν ξέρουμε αν μας ακούει κανείς. Ο καινούριος υπουργός Υγείας Παναγιώτης Κουρουμπλής που είναι άτομο με αναπηρία, θα πρέπει να δώσει προτεραιότητα στους πραγματικά δικαιούχους και όχι στους ευεργετοκηδεμόνες μας. Και το λέμε αυτό γιατί όπως δήλωσε στα ΜΜΕ, μπορεί να μη βλέπει αλλά ακούει καλά και εμείς πιστεύουμε ότι είναι ένας αξιόλογος άνθρωπος κι ότι πραγματικά θα ακούσει την έκκλησή μας για να προλάβουμε τουλάχιστον να διορθώσουμε το μέλλον, γιατί το παρελθόν μας πονάει και θα πονάει. Ως πότε άραγε;