… συνέχεια από το προηγούμενο
Το αφεντικό πουθενά και τα κατοστάρικα στη τσέπη άρχισαν να με γαργαλάνε σπρώχνοντας με να παρατήσω το καρότσι και τα εμπορεύματα και να φύγω…
Το φιλότιμο όμως και αυτά που είχα μάθει μέχρι τότε στην ανωτάτη πεζοδρομιακή δεν μου το επέτρεψαν και έτσι εγκλωβίστηκα στη γωνία Γερανίου και Αγίου Κωνσταντίνου, έξω από ένα εστιατόριο, που σήμερα έχει γίνει κατάστημα τουριστικών ειδών. Κι αν ακόμα ήθελα δεν θα μπορούσα μόνος μου να μετακινήσω την παραμάνα. Έκατσα λοιπόν στο πιο κοντινό στην πραμάτεια μου, τραπέζι που υπήρχε έξω από το εστιατόριο και παρήγγειλα φαγητό, περιμένοντας τον Αποστολάκο, το αφεντικό μου δηλαδή. Κατά τις επτά το απόγευμα και ενώ είχα αρχίσει να πιστεύω ότι κάτι έγινε και μάλλον δεν θα έρθει, εμφανίστηκε ξαφνικά χαμογελώντας χαρούμενα, βλέποντας το σχεδόν άδειο καρότσι. Παρήγγειλε και αυτός φαγητό και αρχίσαμε να κάνουμε λογαριασμό, όπως μου είπε. Αφού έβγαλε πρώτα την αξία των εμπορευμάτων που πουλήθηκαν, μέτρησε τα υπόλοιπα και γεμάτος ικανοποίηση μου είπε: «Τρία διακόσια μικρέ, παίρνουμε από δεκαέξι κατοστάρικα, εντάξει; Καλά τα πήγαμε σήμερα. Αύριο πάλι». Εγώ δεν περίμενα βέβαια τόσα λεφτά σε μία ημέρα και επειδή το αγώι ξυπνάει τον αγωγιάτη, όπως λέει ο λαός, από την άλλη μέρα κιόλας πρωί πρωί στη δουλειά, με τρέλα, μεράκι και όρεξη μέχρι που έγινα ένας από τους καλύτερους μικροπωλητές στην περιοχή του Μεταξουργείου και της Ομόνοιας. Από την ώρα που ξύπναγα, έψαχνα τρόπο να πάω γρήγορα στη δουλειά μου, χωρίς να με νοιάζει τι ώρα θα σχολάσω ή αν θα κουραστώ περισσότερο γιατί είχα ανακαλύψει ότι όσο περισσότερο κουραστείς στη ζωή, τόσο πιο όμορφα νιώθεις για τα κατορθώματα σου. Δοκιμάστε τη συνταγή και θα καταλάβετε τη διαφορά. Το κερασάκι στην τούρτα της ζωής, αυτό που σερβίρεται στα σαλόνια είναι για κάποιους ανθρώπους, που εγώ προσωπικά δεν θα μπορούσα να αντέξω αν ήμουν στη θέση τους. Αλίμονο στον άνθρωπο που δεν κουράστηκε, δεν ταλαιπωρήθηκε και δεν δοκίμασε όλες τις συνταγές που μπορεί να συναντήσει κάποιος στη ζωή του.
συνεχίζεται…
