Κάποτε και τα μικρά παιδιά έκαναν όνειρα πριν ακόμα πάνε σχολείο και ένιωθαν την ανάγκη να μεγαλώσουν γρήγορα για να προλάβουν να κάνουν τα όνειρά τους πραγματικότητα. Όταν ρωτούσαν οι μεγάλοι τα παιδιά «Τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις;», τα παιδιά είχαν πολλά να παρουσιάσουν από τα σχέδια και τα όνειρά τους. Υπήρχαν όμως και κάτι παιδιά, που για κά- ποιους λόγους δεν κατάφεραν να κάνουν τα όνειρά τους πραγματικότητα. Για παράδειγμα εγώ, που ήθελα να γίνω αεροπόρος και στο τέλος έγινα λούστρος. Λούστρος αλλά με περιε- χόμενο και προοπτικές για κάτι καλύτερο που θα μπορούσα να συναντήσω ή να δημιουργήσω αφού υπήρχε παντού περιεχόμενο. Σήμερα όμως, όλα αυτά τα παιδιά που κυκλοφορούν στις πλατείες, που ζαλίζονται και πέφτουν κάτω απ’ τα ναρκωτικά ή που είναι εγκλωβισμένα μέσα στον ηλεκτρονικό υπολογιστή ή στο κινητό τους τηλέφωνο, σε όποια κατεύθυνση και αν κοι- τάξουν, όσο και να προσπαθήσουν δεν έχουν τη δυνατότητα και δε θα μπορέσουν να δημι- ουργήσουν ή να συναντήσουν αυτό το περιεχόμενο που λείπει από το σήμερα. Όλη αυτή η γενιά είναι γεμάτη με διπλώματα, περγαμηνές και διάφορες άλλες γαρνιτούρες που λάμπουν όμως δεν είναι χρυσές, όπως τα όνειρα που κάναμε κάποτε…
