Ομιλία της Αναστασίας-Αικατερίνης Αλεξοπούλου, Βουλευτoύ Β1 Βορείου Τομέα Αθηνών, επί σχεδίου νόμου «Εθνική Αρχή Προσβασιμότητας, Εθνική Επιτροπή για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου και Εθνική Επιτροπή Βιοηθικής και Τεχνοηθικής».
“Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι…
Θα μπορούσε το νομοσχέδιο αυτό να είναι ένα νομοσχέδιο-σταθμός για τα δικαιώματα των ατόμων με αναπηρία, θα μπορούσε πραγματικά να μείνει στην πολιτική μας ιστορία ως μία σημαντική πράξη για την πλήρη ενσωμάτωση των ΑμεΑ στην ελληνική κοινωνία, αν δεν δημιουργούσε όμως σύγχυση ως προς τους αληθινούς του στόχους.
Να με συγχωρέσετε, κύριοι της Κυβέρνησης, αλλά αδυνατώ κατ’ αρχήν να κατανοήσω ένα θεμελιώδες σημείο: για ποιον ακριβώς λόγο εμπλέκεται η προσβασιμότητα των Ελλήνων ΑμεΑ με τα δικαιώματα άλλων κοινωνικών ομάδων -όπως των ΛΟΑΤΚΙ-, γιατί άραγε στο ίδιο σχέδιο νόμου επιχειρείται η αναβάθμιση των συνανθρώπων μας με αναπηρίες να ταυτιστεί πλαγίως με τις διαχρονικές επιδιώξεις ομάδων, άσχετων με τα προβλήματα των ΑμΕΑ; Αυτό από μόνο του προξενεί εύλογες απορίες.
Η Ελληνική Λύση το επισήμανε αυτό από την πρώτη στιγμή, γι’ αυτό και η θέση μας είναι ξεκάθαρη: ότι είναι προφανής ο στόχος της Κυβέρνησης να εγκλωβίσει όλους εμάς που αγωνιζόμαστε για τα δικαιώματα των ΑμεΑ, ώστε να υποχρεωθούμε να ψηφίσουμε υπέρ ενός νομοσχεδίου που έχει ως στόχο τη δημιουργία ενός “πολύχρωμου” κομματικού στρατού για τη Νέα Δημοκρατία! Αυτή είναι η εντύπωσή μας, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, για το πρωτοφανές γεγονός σε ένα ενιαίο νομοσχέδιο να επιχειρείται ένας δόλιος ουσιαστικά συμψηφισμός των Ελλήνων με αναπηρίες με άλλες ομάδες, γιατί στην πραγματικότητα πρόκειται για τελείως διαφορετικά ζητήματα…
Επιτρέψτε μου τώρα να περάσω σε ορισμένα σημεία του νομοσχεδίου, που αφορούν στην ίδρυση Εθνικής Αρχής Προσβασιμότητας, μιας Αρχής που αποσκοπεί τα άτομα με αναπηρίες να έχουν πρόσβαση σε όλους τους τομείς της ανθρώπινης δραστηριότητας.
Υπάρχει, ξέρετε, ένα κεντρικό ζητούμενο: Πρόσβαση είναι κάτι ευρύτερο από το φυσικό περιβάλλον και τον δομημένο χώρο. Πρόσβαση για τα ΑμεΑ σημαίνει και το δικαίωμα να συμμετέχουν με ίσους όρους σε παροχές και αξιολόγηση, στην υγεία, την παιδεία, την εργασία… Κάτι που προϋποθέτει, πέραν της σύστασης της Αρχής, ένα συνολικό πλέγμα βελτίωσης της καθημερινότητας αυτών των ανθρώπων. Γιατί, επιτέλους, δεν μπορούμε κυρίες και κύριοι συνάδελφοι να μιλάμε μόνο για διοικητικού και θεσμικού τύπου μεταρρύθμιση, όταν την ίδια στιγμή στην πραγματική ζωή οι συνθήκες για τους ανθρώπους με αναπηρίες γίνονται ολοένα και πιο δυσχερείς. Πιο δυσχερείς οικονομικά, κοινωνικά, αλλά και σε επίπεδο εξυπηρέτησής τους από το Δημόσιο, γεγονός που ακυρώνει όλα αυτά περί “επιτελικού κράτους” που επικαλείται η Κυβέρνηση.
Να το εξηγήσω λίγο αυτό, με ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα… Τα περίφημα ΚΕΠΑ, που τόσο ταλαιπωρούν εδώ και χρόνια τα ΑμεΑ. Δεν θα έπρεπε αυτό το πραγματικό πρόβλημα να ενταχθεί σε ένα συνολικό πλαίσιο αντιμετώπισης των ΑμεΑ από την Πολιτεία, προκειμένου να επιλυθεί οριστικά; Ξέρετε, όλες αυτές οι χρονοβόρες καθυστερήσεις και οι σύνθετες διαδικασίες που απορρέουν από τη στρεβλή λειτουργία των ΚΕΠΑ δημιουργούν θέμα επιβίωσης των ατόμων με αναπηρίες στο ενδιάμεσο στάδιο αναμονής! Κι όμως, ένα τέτοιο τεράστιας σημασίας ζήτημα για τα ΑμεΑ δεν λαμβάνεται καν υπόψη από ένα μεγαλεπήβολο σχέδιο νόμου όπως αυτό που συζητάμε…
Γι’ αυτό και το μείζον ερώτημα εδώ είναι: Ποια η αξία μιας Εθνικής Αρχής που δεν έχει καμία δέσμευση σε έργο και αποτέλεσμα, που δεν είναι καν ενταγμένη σε ένα ευρύτερο σχέδιο διοικητικής αναδιοργάνωσης του κράτους; Ολόκληρο, λοιπόν, το άρθρο 1 του νομοσχεδίου ακυρώνει στην πράξη, κύριοι της Κυβέρνησης, το δικό σας Σχέδιο Δράσης, που είχατε φέρει τον Οκτώβριο του 2020 για τα δικαιώματα των αναπήρων… Αυτή είναι η αλήθεια.
Επί του άρθρου 4, για τη λειτουργία της Εθνικής Αρχής, ένα σχόλιο… Πού είναι η ευθυγράμμιση, κυρίες και κύριοι, του νομοσχεδίου με το ευρωπαϊκό κεκτημένο -όπως λέτε-, όταν ο νεοσύστατος αυτός θεσμός υπάγεται αποκλειστικά στον πρωθυπουργό; Γιατί αυτός ο συγκεντρωτισμός, που αποκλείει τα ΑμεΑ από τις κεντρικές αποφάσεις και την εφαρμογή τους, που θα αποτελούν για πολλοστή φορά πολιτικές επιλογές της εκάστοτε Κυβέρνησης;
Κι αυτό το λέω, διότι δεν είναι δυνατόν οι κατ’ εξοχήν γνώστες του ζητήματος -οι άνθρωποι με αναπηρίες- να μην έχουν βασικό λόγο στον σχεδιασμό και την αξιολόγηση των όποιων στρατηγικών, οι οποίες θα χαράζονται από μια πλήρως ελεγχόμενη από την Κυβέρνηση Εθνική Αρχή, και μόνο. Πάλι οι συμπολίτες μας με αναπηρίες μένουν έξω από τα κέντρα της λήψης αποφάσεων, δυστυχώς, αυτή είναι η πραγματικότητα…
Ένα άλλο σημαντικό σημείο του νομοσχεδίου είναι η καινοτομία της σύστασης Εθνικής Επιτροπής Βιοηθικής και Τεχνοηθικής, προκειμένου να αντιμετωπιστεί η μεγάλη πρόκληση των καιρών μας: τα δικαιώματα και ο ρόλος του ανθρώπου σε έναν κόσμο ραγδαίων τεχνολογικών εξελίξεων και αλλαγών.
Ο κορονοϊός επέβαλλε, στην ουσία, έναν ψηφιακό κόσμο, ένα νέο περιβάλλον στο οποίο θα κινείται τούδε και στο εξής ο άνθρωπος. Το ζητούμενο, επομένως, είναι η ανθρωπιστική διάσταση, να μην απορροφηθεί ο άνθρωπος από την τεχνολογία.
Προβληματισμό ως προς αυτό δημιουργεί το άρθρο 23… Τι σημαίνει άραγε ο νεολογισμός “τεχνοηθική”; Σημαίνει μήπως τη μετεξέλιξη όλων αυτών που ζούμε εδώ και έναν χρόνο με την πανδημία -τις μάσκες και τα περιοριστικά μέτρα- σε έναν εφιαλτικό κόσμο, όπως εκείνο του Όργουελ; Το λέω αυτό, γιατί δεν υπάρχει καμία επιστημονική τεκμηρίωση του όρου “τεχνοηθική”. Άρα, επιτρέπει ερμηνείες που μπορεί να μην εξυπηρετούν τον άνθρωπο.
Όλο αυτό, ξέρετε, μού θυμίζει τον περιβόητο “μετανθρωπισμό”, όπου η ανθρωπιά χάνεται για χάρη της τεχνολογίας… Ένα ψηφιακό ολοκληρωτικό κράτος, που θα ελέγχει τα πάντα! Πού πάνε εδώ τα προσωπικά δεδομένα; Αντί η τεχνολογική πρόοδος να βελτιώσει τη ζωή μας, θα μάς οδηγήσει σε παγκόσμια τυραννία…
Αυτός ο συνειρμός δημιουργείται με το άρθρο 23 και τον όρο “τεχνοηθική”. Ποιο ακριβώς όργανο θα ορίζει τη λειτουργία και τους στόχους της Επιτροπής; Θα υπάρχει συναίνεση του πολίτη; Για ποια δημοκρατία μιλάμε, όταν η Επιτροπή θα γνωμοδοτεί χωρίς διαφάνεια, σαν να πρόκειται για ένα συμβούλιο υπεράνω του νόμου, και χωρίς ευρύτερη συμμετοχή; Αυτοί είναι λίγοι μόνο προβληματισμοί που γεννιούνται από το Μέρος Γ΄ του σχεδίου νόμου, που ουσιαστικά προσθέτει πλάι στη βιοηθική τη σκοτεινή αυτή έννοια της τεχνοηθικής.
Εμείς οι Έλληνες με τη χριστιανική παράδοση αιώνων εκφράζουμε τις ανησυχίες μας σχετικά με την πραγματική στόχευση της Κυβέρνησης. Και πάντως η Ελληνική Λύση για μια ακόμα φορά προειδοποιεί έγκαιρα για τα επερχόμενα! Ελπίζω, με πρόσχημα τον ιό, να μην μετατραπεί η ζωή μας σε μια τεχνολογική κόλαση, αλλά να παραμείνουμε αυτό που μάθαμε από παιδιά: άνθρωποι και Έλληνες…
Σας ευχαριστώ πολύ.”
