Ώ κόσμε μαζί συνταξιδεύουμε, μες της ζωής το πλοίο,
και καπετάνισσα ψυχή, δεν κάνει διάκριση καμμία,
σε μάτια, πόδια και λοιπά, μας κατατάσσει όλους μας,
στο ίδιο επουράνιο, πανάγιο βιβλίο.
Αν η μοίρα θέλησε, διάκριση να κάνη,
σε άλλους αρτιμέλεια, και άλλους να μειώσει,
το μόνο που δεν αφαιρεί, να είμαστε ισότιμοι,
να έχουμε δικαίωμα, στην σκέψη και στη γνώση.
Είναι το θαύμα της ζωής, που έφτιαξε ο Πανάγαθος,
για όλα τα πλάσματα στη γη, σ’ όλη την οικουμένη,
άλλοι να έχουν απ’ έξω τον σταυρό, κι άλλοι βαθειά μες την ψυχή,
αυτοί είναι αθεράπευτοι, και πάντα διχασμένοι.
Εγώ δεν πόνεσα ποτέ, το νοιώθω πάντα που κρατώ,
στους ώμους τον σταυρό μου, είμαι υπερήφανος,
ψάχνω στο άπειρο ψυχής, σε κάθε σκαλοπάτι της,
βρίσκω ανθοστόλιστο, το φωτοστέφανό μου.
Και έτσι με θεία πρόνοια, μ’ αυτό το φωτοστέφανο,
που έχω στην ψυχή μου, τον έχω κάνει τον σταυρό,
φανάρι να τον βλέπετε, πως μες το διάβα της ζωής,
είμαι κι εγώ μια σπίθα φως, και λαμπρή πάντα ανέγγιχτη,
μες την διαδρομή μου.
Ένα μονάχα θα σας πω, ό,τι είναι απ’ τον Θεό,
βαρυγκομιά δεν έχει, δίνει τόσο φορτίο να κρατά,
πάνω στο σώμα η ψυχή, όσο αυτή αντέχει.
Αγαπητοί συνάδελφοι, ξεχάστε πόνους και καημούς,
του σώματος τα πάθη, ελάτε να χορέψουμε,
ελάτε να γελάσουμε, κοιτάξτε την κατάματα,
αυτή που λέγεται ψυχή, γιατί δεν έκανε ποτέ,
κι ούτε θα κάνει λάθη.
