Νικ Βουιζίτζ (Nicholas James Vujicic) είναι 36 χρονών, γεννήθηκε στη Μελβούρνη από μετανάστες γονείς που είχαν έρθει από τη Γιουγκοσλαβία. Έχει δυο αδέρφια, τον Ααρών και τη Μισέλ. Το συναρπαστικό με τον Νικ είναι το πόσα έχει καταφέρει παρά τη σπάνια αναπηρία του. Σύνδρομο Τετρα-αμέλια (Tetra-amelia syndrome), η απουσία και των τεσσάρων άκρων του σώματος. Ο Νικ γεννήθηκε χωρίς χέρια και πόδια. Διαθέτει μόνο στην αριστερή του πλευρά ένα μικρό πόδι που τα δάχτυλα ήταν ενωμένα και μετά από χειρουργική επέμβαση διαχωρίστηκαν. Αυτό του έδωσε τη δυνατότητα αργότερα να μπορεί να αλλάζει σελίδα σε ένα βιβλίο, να χειρίζεται το τηλέφωνο, τον υπολογιστή και το μοχλό από το ηλεκτρικό αμαξίδιο του.
Ως παιδί ήταν τυχερός καθώς όταν έπρεπε να πάει στο σχολείο η νομοθεσία τότε όριζε ότι έπρεπε να γραφτεί σε ειδικό σχολείο για παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες. Δεν αντιμετώπιζε όμως κάποια μαθησιακή δυσκολία ή διαταραχή, απλά είχε Τετρα-αμέλια. Ευτυχώς η αλλαγή της νομοθεσίας συγκυριακά ήρθε την κατάλληλη στιγμή. Κάπως έτσι κατάφερε να τελειώσει το σχολείο και να αποφοιτήσει από το πανεπιστήμιο του Griffith στο Κουίνσλαντ με Bachelor στη Λογιστική και τον Οικονομικό Σχεδιασμό.
Η ζωή όμως στο σχολείο δεν ήταν πάντα εύκολη για τον Νικ. Δέχονταν συνεχώς εκφοβισμό (bullying) από τα άλλα παιδιά. Ακόμα και στην Αυστραλία, εκείνη την εποχή, τα μέτρα και η προστασία των μαθητών από τον εκφοβισμό δεν ήταν αρκετά ώστε να τον προφυλάξουν. Είχε σκεφτεί να δώσει τέλος στη ζωή του καθώς ένιωθε πως ήταν ένα βάρος για την οικογένεια του και τους γύρω του. Με τη στήριξη της μητέρας και της οικογένειας του, κατάφερε να συνεχίσει και να προσπεράσει τις δυσκολίες της παιδικής ηλικίας.
Από το χθες στο σήμερα.
Ο Νικ έχει κάνει τεράστια βήματα μπροστά και είναι άλλο ένα παράδειγμα προς μίμηση πως μπορείς να προχωρήσεις στη ζωή και χωρίς πόδια! Το 2002 μετακόμισε στην Καλιφόρνια και το 2005 ίδρυσε τη διεθνή ΜΚΟ «Η ζωή χωρίς άκρα» (Life without Limbs). Έγινε ομιλητής και το πρώτο γκρουπ που μίλησε είχε μόλις 6 άτομα. Σήμερα έχει φτάσει να δίνει ομιλίες μπροστά σε χιλιάδες κόσμο. Έχει συναντηθεί με προέδρους και με φυλακισμένους σε πάνω από 70 χώρες. Η πολυπληθέστερη ομιλία του ήταν σε 800.000 άτομα!
Το πρώτο του βιβλίο «Η ζωή χωρίς όρια» εκδόθηκε το 2010 και έχει μεταφραστεί σε περισσότερες από 30 γλώσσες. Από τότε έχει εκδώσει συνολικά 8 βιβλία και δυο ντοκιμαντέρ με ομιλίες του. Είναι Ευαγγελικός πάστορας και ομιλητής. Πρόσφατα έχει ξεκινήσει να δίνει ομιλίες σε σχολεία στο Brisbane της Αυστραλίας, μιλώντας για τον σχολικό εκφοβισμό. Ένα θέμα πολύ προσωπικό, καθώς είχε υπάρξει θύμα εκφοβισμού για πολλά χρόνια.
Νομίζω ότι οι έφηβοι αυτόν τον καιρό αναζητούν καθοδήγηση από άλλους ή κάτι ή κάποιον. Ώστε να επικυρώσουν(αναγνωρίσουν) ποιοι είναι, τι θα κάνω στη ζωή και τι πρόκειται να γινώ(στο μέλλον). Ποια είναι η αξία μου, η θέση μου σε αυτό τον κόσμο; Και επειδή ήμουν και εγώ τόσο αγχωμένος και πεινασμένος να αναζητήσω αυτή την αλήθεια παλαιότερα, όταν περνούσα την κατάθλιψη μου ή όταν είχα τις αυτοκτονικές σκέψεις. Θέλω από νωρίς να ξέρουν τα παιδιά ότι μπορούν να προσπεράσουν το οτιδήποτε. Και να μην ακούν τον κόσμο που τους λέει ότι δεν είναι αρκετά καλοί, να πάρουν μια δεύτερη γνώμη.
Απόσπασμα από ομιλία του σε σχολείο: «Τι είναι λοιπόν, τι είναι αυτό που ψάχνουμε στη ζωή; Εγώ ήθελα χέρια και πόδια, έλεγα στον εαυτό μου πως αν τα είχα, όλα θα ήταν εντάξει. Όταν ξεκίνησα την καριέρα μου ως ομιλητής, ξέρετε ότι είχα τηλεφωνήσει σε 52 σχολεία στο Κουίνσλαντ; Γεια σας είμαι ο Νικ Βουιζίτζ και είμαι ομιλητής, μπορώ να έρθω να μιλήσω στο σχολείο σας; Και μαντέψτε τι απαντούσαν: όχι ευχαριστούμε και έκλειναν τα τηλέφωνο. Πρέπει όμως να προσπαθείς ένα βήμα τη φορά».
Το όνειρο που έγινε πραγματικότητα!
Για τον Νικ είχα δει και διαβάσει πριν χρόνια. Το πρόσφατο ενδιαφέρον μου ξύπνησε μια νέα συνέντευξη που έδωσε στον Peter Overton. Είχαν κάνει ήδη μια τηλεοπτική συνέντευξη το 2008 και τότε είχαν συζητήσει για την υπέροχη ιστορία του και το πόσα πολλά έχει καταφέρει. Τότε τον είχε ρωτήσει για το τι ονειρεύεται. Απάντησε ότι ήθελε να ερωτευτεί, να έχει παιδιά(τη δική του οικογένεια) και μια μέρα να περπατήσει την κόρη του στην εκκλησιά και στο γάμο της. Προφανώς και δεν μπορώ να περπατήσω συμπλήρωσε και γέλασε κάνοντας αυτοσαρκαστικό χιούμορ.
Στη συνέντευξη που έδωσε πριν λίγες εβδομάδες ξανά στον Peter Overton, ο Νικ είχε κάνει τα όνειρα του πραγματικότητα! Το 2008 γνώρισε την Καναγιέ (Kanae Miyahara) και το 2012 παντρεύτηκαν. Απέκτησαν τέσσερα παιδιά, δυο αγόρια και δυο δίδυμα κορίτσια. Τώρα έχει δυο κόρες να περπατήσει στον διάδρομο της εκκλησίας. Η χαρά του είναι απερίγραπτη και είναι ένας περήφανος πατέρας.
Αυτό όμως δεν σημαίνει πως δεν του κόστισε και δεν του κοστίζει ακόμα.
Αμέτρητες φορές ένιωσα πως δεν μπορώ να βοηθήσω τη γυναίκα μου. Όταν τα παιδιά με χρειάζονταν, όταν θα ήθελα να δώσω ένα χέρι για να κάνω κάτι και εγώ ή έστω να τα αγκαλιάσω. Όλο το βάρος το έχει σηκώσει η Καναγιέ, αν ένα από τα παιδιά πέσει, ο μπαμπάς τους δεν μπορεί να βοηθήσει. Έμαθε όμως και πάλι να προσαρμόζεται. Παίζει μαζί τους ποδόσφαιρο, πηδά στο τραμπολίνο, κολυμπάνε όλοι μαζί στην πισινά. Το πώς μπορεί και κυβερνά το σώμα του χωρίς χέρια και πόδια είναι εξωπραγματικό και ένα καλό μάθημα για όλους μας. Όπως λέει και ο ίδιος: ορίστε, εδώ είμαι, ένα ζωντανό παράδειγμα ότι μπορείς να τα καταφέρεις!
Στην ερώτηση για το αν το όνειρο του για αγάπη και οικογένεια είναι όπως το φανταζότανε, απάντησε: ερωτεύτηκα και είμαστε αγαπημένοι και ζούμε την καλύτερη ζωή που θα μπορούσαμε. Είναι ακόμα καλύτερα από τα όνειρα που είχα. Στην ίδια ερώτηση η Καναγιέ απάντησε: όχι, σε καμία περίπτωση. Είναι πέραν από οτιδήποτε θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ. Τι υπέροχες εκπλήξεις έχει η ζωή. Νιώθω ότι ζω το όνειρο που δεν μπορούσα καν να ονειρευτώ.
Τελικά τι μας κάνει δυνατούς;
Αναρωτιέμαι πολλές φορές, αν αυτό που μας κάνει δυνατούς στη ζωή είναι οι δυνάμεις που έχουμε ήδη ή οι αδυναμίες που πρέπει να κατακτήσουμε και να προσπεράσουμε. Αν όλα γίνονται για ένα σκοπό ή αν εμείς βρίσκουμε τον σκοπό μας όταν είμαστε χαμένοι στη δίνη των προβλημάτων μας. Αν ξετυλίγουμε το κουβάρι ή αν επιλέγουμε να μπλεχτούμε περισσότερο με αυτό και να χαθούμε. Ποιος θα ήταν ο Νικ άραγε αν δεν αναγκαζόταν να προσπαθήσει; Ποιος θα ήταν ο καθένας μας αν όλα ήταν υπέροχα στις ζωές μας; Πόσο θα εκτιμούσαμε τα όσα έχουμε αν δεν είχαμε απώλειες, ασθένειες, αναπηρίες;
Η ζωή πιστεύω πως είναι ένας κύκλος για όλους μας. Για άλλους πιο μικρός για άλλους μεγαλύτερος. Είναι λυπηρό να βλέπεις ανθρώπους να χάνονται όμως στη σκέψη πως όλοι θα φύγουμε, καταλήγω πως αυτό που μπορούμε να κάνουμε, για όσο υπάρχουμε, είναι να δικαιολογήσουμε την ύπαρξη μας. Να προσπαθήσουμε ο καθένας με ότι διαθέτει, να αφήσουμε κάτι πίσω μας.
Ένα καλό παράδειγμα, ένα πρότυπο, μια καθαρή οδηγία, ώστε οι επόμενοι να έχουν κάτι να πιαστούν και να συνεχίσουν. Ακόμα καλύτερα, να εξελίξουν ότι καταφέραμε, να δημιουργήσουν πάνω στις βάσεις που έβαλαν άλλοι για εμάς, πατήσαμε εμείς σε αυτές και τις παραδίδουμε ακόμα πιο γερές και ενισχυμένες. Η αρχή και το τέλος είναι δεδομένα για όλους μας, ότι θα έπρεπε να αξίζει είναι το πώς ζήσαμε ανάμεσα στο Α και στο Ω!
Σύνταξη – Μετάφραση: Βογιατζής Ηλίας
Πηγή: Χρησιμοποιήθηκε υλικό από τη συνέντευξη 60 Minutes του τηλεοπτικού σταθμού 9, της Αυστραλίας. Μπορείτε να βρείτε το άρθρο εδώ.
Share on Pinterest
