Η Ελλάδα είναι η χώρα των μύθων και των παραμυθιών κι έτσι δεν θα μπορούσε να λείπει κι ένα παραμύθι από το χώρο των αναπήρων. Αυτός είναι ο μύθος του «άρχοντα των δαχτυληθρών», του ψωνισμένου «βασιλιά» των αναπήρων που νομίζει ότι μπορεί να κουμαντάρει τα πάντα κουνώντας το δάχτυλο με τη δαχτυλήθρα που πήρε από τον προηγούμενο μόδιστρο και την οποία σκοπεύει να παραδώσει στο νέο. Δυστυχώς όμως το ότι δεν υπάρχει δαχτυλίδι που να παραδοθεί παρά μόνο μια παλιά σκουριασμένη δαχτυλήθρα που έχει κολλήσει στο χέρι του εδώ και δεκαετίες αποτελεί ένα σοβαρό πρόβλημα, γιατί όπως καταλαβαίνετε δαχτυλήθρα φορούν μόνο όσοι τα έχουν όλα κομμένα και ραμμένα στα μέτρα τους.Η Ελλάδα είναι η χώρα των μύθων και των παραμυθιών κι έτσι δεν θα μπορούσε να λείπει κι ένα παραμύθι από το χώρο των αναπήρων. Αυτός είναι ο μύθος του «άρχοντα των δαχτυληθρών», του ψωνισμένου «βασιλιά» των αναπήρων που νομίζει ότι μπορεί να κουμαντάρει τα πάντα κουνώντας το δάχτυλο με τη δαχτυλήθρα που πήρε από τον προηγούμενο μόδιστρο και την οποία σκοπεύει να παραδώσει στο νέο. Δυστυχώς όμως το ότι δεν υπάρχει δαχτυλίδι που να παραδοθεί παρά μόνο μια παλιά σκουριασμένη δαχτυλήθρα που έχει κολλήσει στο χέρι του εδώ και δεκαετίες αποτελεί ένα σοβαρό πρόβλημα, γιατί όπως καταλαβαίνετε δαχτυλήθρα φορούν μόνο όσοι τα έχουν όλα κομμένα και ραμμένα στα μέτρα τους.Έτσι παρόλο που ο «άρχοντας» θέλει να πηδήξει από την άμαξα του και να μεταβιβάσει την παραπαίουσα «εξουσία» του και την προβληματική πλέον επιχείρηση του, επιδιώκοντας την κληροδότηση του δαχτυλιδιού που κανείς δεν του δίνει, αντιλαμβάνεται ότι κανείς δεν θέλει να αναλάβει και να φορέσει το βαρύ και ψεύτικο κουστούμι που έχει φτιάξει ο ίδιος και είναι πολύ μεγαλύτερο από το ανάστημα του. Ο ράφτης που ψωνίστηκε και αυτοπροσδιορίστηκε ως «βασιλέας» των αναπήρων έχει δημιουργήσει ένα τόσο χρυσοποίκιλτο, προκλητικό και βαρύ ένδυμα που ενώ θα έπρεπε να ανήκει σε έναν αυτοκράτορα, ενδύει έναν λούμπεν τύπο της συμφοράς, προσπαθώντας να κρύψει την γύμνια του και την ανικανότητά του, ώστε να καταφέρει να μπει στα μεγάλα σαλόνια, τα οποία λιμπίζεται.Η δαχτυλήθρα αυτή που κληρονόμησε πολύ καιρό πριν και που προσπαθεί να την παρουσιάσει ως αδαμάντινο δαχτυλίδι δεν έχει καμία αξία μιας και η περίοδος των ραφτάδων έχει τελειώσει. Οι πελάτες είναι πλέον ανύπαρκτοι και το μαγαζί πολυέξοδο και έτοιμο να χρεοκοπήσει μιας και είναι βασισμένο στις επιδοτήσεις που έδινε το κράτος σε όλες τις προβληματικές επιχειρήσεις που ντύνουν τον κόσμο με ομοιόμορφες στολές και χωρίς ενδυματικές αποκλίσεις. Οι καιροί όμως άλλαξαν και οι παλιοί πελάτες είτε πέθαναν είτε αποφάσισαν να ακολουθήσουν τις προτάσεις των νέων, αφήνοντας τα κουστούμια στις ντουλάπες. Τώρα όλοι προτιμούν να ντύνονται ελεύθερα χωρίς να ακούν τις προσταγές των ιδιοτελών μόδιστρων, που προσπαθούν να έχουν μια καταλυτική επιρροή επάνω τους λέγοντας ότι αυτοί τους κατευθύνουν στις προσταγές της μόδας. Σορτσάκια, βερμούδες, μίνι και άλλα αντικατέστησαν τις κατεστημένες και πανομοιότυπες ενδυμασίες.
Κι όπως φυσικά όλα τα παραμύθια έχουν ένα τέλος και αυτό θα έχει ένα, χωρίς να είναι υποχρεωτικά καλό. Ο ραφτάκος θα επιστρέψει με τη μπάζα του ξεβράκωτος στο νησί απ’ όπου και όπως ξεκίνησε, δηλαδή με μηδέν εξουσία στα χέρια του. Το χειρότερο είναι όμως ότι επειδή έχει εξαπατήσει πολλούς με την κάλπικη εμφάνισή του προσπαθώντας να παραστήσει τον μεγαλοσχήμονα και μετέπειτα τον «βασιλιά» κανείς δεν θα του δίνει σημασία κι έτσι θα αρκεστεί στο να σκαλίζει τα λάχανα στον τεράστιο κήπο του και να λέει ιστορίες στα εγγόνια του, από ξένες χώρες και τη συναναστροφή του με τους κυβερνήτες.
Καημένε, άθλιε και ματαιόδοξε ραφτάκο, που όλο απειλούσες και έταζες. το πρώτο που έπρεπε να κάνεις πριν προσπαθήσεις να φτάσεις τ’ άστρα πατώντας πάνω στις πλάτες των ανυποψίαστων «πελατών» σου, ήταν να μπαλώσεις το τρύπιο σώβρακο που σου κρατούσε ζεστό τον πισινό σου, όταν ξεκίνησες με το δισάκι από το χωριό σου. Κι εμείς ζήσαμε καλά και αυτός χειρότερα.
Bασίλης Δημητριάδης
