Με τις εργασίες της Ημερίδας του Ιατρικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης για την Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία να έχουν ολοκληρωθεί, με χαιρετισμούς, ομιλίες και εισηγήσεις ειδικών ιατρών, ΑμεΑ, τοπικών πολιτικών παραγόντων, της υφυπουργού Παιδείας, Σοφίας Ζαχαράκη κ.α., αξίζει να αναφερθούμε ιδιαίτερα στο κομμάτι της ευαισθητοποίησης των μαθητών, και δη των παιδιών του Λυκείου, που πλέον η σκέψη τους έχει ωριμάσει.
Απολογιστικά, ο Ι.Σ.Θ. σημειώνει σχετικά: “Οι μαθητές από δέκα σχολεία της κεντρικής Μακεδονίας δεν παρακολούθησαν μόνο την ημερίδα του ΙΣΘ την οποία παρουσίασε αφιλοκερδώς ο Γιώργος Μαυρίδης, αλλά συμμετείχαν με ερωτήσεις και προτάσεις. Μεταξύ άλλων ζήτησαν «τη δια νόμου προσβασιμότητα σε όλα τα σχολεία, στους αθλητικούς χώρους, στις δημόσιες υπηρεσίες (δηλαδή να θεσπιστεί νόμος που θα τιμωρεί όσους καθημερινά εμποδίζουν τη διέλευση των ατόμων με αναπηρία σε πεζοδρόμια και στο δημόσιο χώρο γενικότερα)». Επίσης ζήτησαν ράμπες, ή ανελκυστήρες σε χώρους θεαμάτων και τέχνης, στα μέσα μαζικής μεταφοράς (αστικά, υπεραστικά, πλωτά, εναέρια) καθώς και την εξασφάλιση περισσότερων θέσεων στάθμευσης για τα άτομα με αναπηρία. Οι μαθητές μίλησαν για την επαγγελματική ένταξη των ατόμων με αναπηρία, η οποία θα διευκολύνονταν από τη δημιουργία ειδικών λεωφορείων και ειδικών θέσεων στα μέσα μεταφοράς. Τόνισαν ότι απαιτείται επαγρύπνηση δημοτικών υπηρεσιών για χαλασμένες πινακίδες, ράμπες, δρόμους καθώς επίσης και βελτίωση διαδρομών αρχαιολογικού και πολιτιστικού ενδιαφέροντος (π.χ. στην Ακρόπολη δε μπορεί να ανέβει ένα αμαξίδιο, διότι το αναβατόριο δε λειτουργεί). Τέλος έκαναν έκκληση για περισσότερες συζητήσεις και εκδηλώσεις, όπως αυτή που εγκαινίασε ο Ιατρικός Σύλλογος Θεσσαλονίκης, ώστε να καταρριφθούν στερεότυπα και προκαταλήψεις για τα άτομα με αναπηρία.
Στις σχολικές ομάδες εργασίας για θέματα αναπηρίας συζητήθηκε και η μέριμνα για μόρφωση και επαγγελματική κατάρτιση και κυρίως η διεύρυνση της δυνατότητας φοίτησης σε “κανονικά” σχολεία με την κατάλληλη στήριξη. Είναι απαραίτητη η δημιουργία υποδομών -όπως τονίστηκε- για τη διασφάλιση της απρόσκοπτης μετακίνησης χωρίς συνοδεία, όχι μόνο σε χώρους εκπαίδευσης και εργασίας αλλά και σε καταστήματα, χώρους ψυχαγωγίας κ.α.. Ακόμη θα μπορούσε να υπάρχει ηχητικό σήμα σε όλες τις διαβάσεις πεζών και στις στάσεις των λεωφορείων, που θα ειδοποιούν την άφιξη τους και απομάκρυνση των τραπεζοκαθισμάτων από τα πεζοδρόμια, ώστε το πλάτος τους να επιτρέπει την διέλευση ατόμων με αμαξίδια. Οι ομάδες των δέκα σχολείων πρότειναν επίσης τη λειτουργία ενός τηλεφωνικού κέντρου στο Δήμο ή την Περιφέρεια, όπου θα αναφέρονται προβλήματα που προκύπτουν, πχ σπασμένα πλακάκια στις διαδρομές για τους τυφλούς, ρίζες δέντρων που δημιουργούν εμπόδια, κατάληψη πεζοδρομίου σε σημείο που το καθιστά αδιάβατο για αμαξίδια κλπ. Για τη δε επαγγελματική ένταξη των ατόμων με αναπηρία θα έπρεπε -όπως είπαν οι μαθητές- να δοθούν κίνητρα σε ιδιωτικές επιχειρήσεις για την πρόσληψη τους. Τα παιδιά επεσήμαναν το ρόλο των οικογενειών που στηρίζουν τα άτομα με αναπηρία αλλά και την ευθύνη της πολιτείας να τις στηρίξει με τη σειρά της οικονομικά αλλά κυρίως ψυχολογικά με συμβουλευτική υπηρεσία σε καθημερινή βάση.”
