Η τέχνη της ζωής ξεκινάει από τα συναισθήματα σε πολύ μικρή ηλικία πάντα για όλους τουςανθρώπους. Και ακολουθεί η φαντασία, όταν κάποιες στιγμές νομίζουμε ότι τα ξέρουμε όλα. Η φαντασία είναι απαραίτητο συστατικό στη συνταγή της ζωής, εκεί μαγειρεύονται όλα. Αλατοπίπερο, τα συναισθήματα, οι έρωτες, οι χαρές και οι λύπες. Όταν τα θέλω όμως της ζωής δεν περιορίζονται πουθενά, η φαντασία πολλαπλασιάζει τα όνειρα και κάνει τους ανθρώπους διεκδικητικούς, χρήσιμους αλλά και παραδειγματικούς για τους άλλους. Ο καιρός περνούσε ευχάριστα. Η παρέα μεγάλωνε και ο μέχρι τότε πόλεμος της επιβίωσης ήταν τώρα πια για όλους τους μικροπωλητές διασκέδαση. Μιλάμε γιατις καλύτερε εποχές, τι κι αν παίζαμε κλέφτες και αστυνόμους. Το πρωί για δουλειά, το μεσημέρι στο κρατητήριο και το βράδυ ξενύχτι και τρέλα.
Υπάρχουν κάποια στάδια στη ζωή του κάθε ανθρώπου, που δεν δέχεται μύγα στο σπαθί του που λένε. Κανένας και ποτέ δεν ξέρει που μπορεί να φτάσει μια τέτοια στιγμή. Έτσι λοιπόν κι εμείς επάνω στη τρέλα μας εκείνο το βράδυ αποφασίσαμε να το ρίξουμε έξω. Πήραμε τα τρίκυκλα (μηχανάκια με καρότσα) και πήγαμε βόλτα στην Πλάκα. Ήταν ένα βράδυ με πολλές εξελίξεις, μέχρι που εγώ προσωπικά σαν οδηγός στο πρώτο τρίκυκλο έξω από το κέντρο Αιγόκερος στην Πλάκα έφαγα ξύλο. Μπροστά από μας, ήταν σταματημένο ένα λευκό αυτοκίνητο με μυστικούς αστυνομικούς που εγώ δεν αναγνώρισα και μιλούσε με τον πορτιέρη του κέντρου. Εγώ αγανακτισμένος πίσω του, του φώναξα: «Άντε ρε μ….να φύγουμε», αυτός, χωρίς να χάσει χρόνο άνοιξε γρήγορα τηνπόρτα του αυτοκινήτου, κατέβηκε, με άρπαξε από τα μαλλιά και με ξάπλωσε πίσω στην καρότσα. Εντω μεταξύ, είχαν κατέβει και οι συνάδελφοι του και με άρχισαν στις γρήγορες. Μέχρι να τους πω, ότι είμαι ανάπηρος για να σταματήσουν είχα φάει το ξύλο της χρονιάς μου. «Ακουλουθήστε μας». Είπε ο αστυνομικός και ξεκίνησε μπροστά αυτός με το αυτοκίνητο και εμείς ακολουθούσαμε με το μηχανάκι. Αντριανού και Μνησικλέους λοιπόν, στρίβει το αυτοκίνητο δεξιά και εμείς με το μηχανάκι φεύγουμε ευθεία. Ήταν αδύνατο να κάνει πίσω για να μας ακολουθήσει αλλά όπως διαπίστωσα μετά από μέρες, επίτηδες μας άφησε να φύγουμε, εμείς όμως από το φόβο μας για να μην πάμε στο κρατητήριο, τρέχουμε ακόμα. Μετά από αρκετή ώρα ταλαιπωρίας και τρεξίματος, βρεθήκαμε στην οδό Πέτρου Ράλλη στονΚηφισό, έξω από το Καν Καν που τραγουδούσε ο Γιώργος Κινούσης. συνεχίζεται …
