Μια φορά κι έναν καιρό τότε που οι άνθρωποι ήταν χαρούμενοι οι μεγάλες γιορτές όπως και το Πάσχα ήταν εντελώς διαφορετικές. Η Μεγάλη Εβδομάδα ήταν τόσο γεμάτη και τόσο αληθινή που σιγά σιγά μετά τα Πάθη και την σταύρωση του Χριστού πραγματικά ζούσαμε όλη αυτή τη μαγεία της Ανάστασης. Περνώντας όμως τα χρόνια σιγά σιγά όλες οι γιορτές χάνονται και γιορτάζουμε μονάχα εικονικά και με δυσκολία, υποτίθεται για να τηρήσουμε το έθιμο. Αλίμονο στα αρνιά που σουβλίζονται κάθε χρόνο αλίμονο όμως και σε αυτούς που κοιμούνται στο δρόμο αλίμονο και σε μας τους θεατές όλης αυτής της κατάστασης. Ένα πράγμα μας κάνει εντύπωση τόσο πολύ αλληλεγγύη και αγάπη που ακούμε και βλέπουμε στα ΜΜΕ που πάει; Αν όλη αυτή η αλληλεγγύη και αγάπη προς τον συνάνθρωπο έφτανε στον προορισμό της δεν θα υπήρχαν άνθρωποι στο δρόμο… Να σε κάψω Γιάννη να σε αλείψω λάδι. Όποιος μπορεί να καταλάβει τη σοφή παροιμία θα πρέπει να προβληματίζεται, όποιος πάλι δεν μπορεί είναι της κατηγορίας (κοιτάτε μας γειτόνισσες ψαράκια τηγανίζουμε). Το αποτέλεσμα είναι αυτό που ζούμε σήμερα.
