Την Κυριακή 29 Ιουλίου, στην οδό Αιγαίου Πελάγους, Άνω Λιόσια, Δήμος Φυλής, έγινε τροχαίο ατύχημα με θύμα έναν πεζό περίπου 25 ετών, ο οποίος όπως διαπιστώθηκε εκ των υστέρων ήταν άτομο με ειδικές ανάγκες (νοητική στέρηση).
Το αυτοκίνητο που παρέσυρε και χτύπησε τον πεζό, σταμάτησε επί τόπου και προσπάθησε να βοηθήσει τον τραυματισμένο που είχε πέσει πρώτα με το κεφάλι στο παρμπρίζ του αυτοκινήτου και μετά με κουτρουβάλα, τρεις ή τέσσερις τούμπες. Μέχρι εδώ όλα έμοιαζαν φυσιολογικά, μέχρι που ο τραυματίας με δυσκολία σηκώθηκε, κρατώντας το κεφάλι του και φωνάζοντας στον οδηγό ότι “εντάξει, εντάξει δεν έχω τίποτα” . Ήμουν απέναντι και είδα όλο το περιστατικό, μου έκανε εντύπωση όμως η συμπεριφορά του οδηγού και του θύματος. Ο οδηγός τραβούσε τα μαλλιά του και φώναζε “τι έκανα, τι έκανα” και οι διερχόμενοι προσπαθούσαν να τον συνεφέρουν γιατί παραλίγο να πάθει εγκεφαλικό από την αγωνία του. Ο τραυματίας προσπαθούσε να φύγει δικαιολογώντας τον οδηγό ότι δεν φταίει.
Δεν είμαι ο κατάλληλος άνθρωπος για να κρίνω ποιος φταίει, όμως όλα αυτά διαδραματίστηκαν μπροστά στο κατάστημά μου και είχα την υποχρέωση σαν άνθρωπος να τους δώσω ένα ποτήρι νερό και να συμπαρασταθώ ειδοποιώντας το 166 για τον τραυματία. Ενώ ο Χρήστος (ο τραυματίας) είχε αίμα στο κεφάλι και οι τρίχες από τα μαλλιά του φαίνονταν στο παρμπρίζ του αυτοκινήτου, δεν ήθελε σε καμία περίπτωση να το μάθει ο μπαμπάς και η μαμά του και προσπαθούσε να δικαιολογήσει τον οδηγό, να λέει σ’ εμάς ότι δεν έχει τίποτα και να θέλει να φύγει. “Όχι, όχι να μην ειδοποιήσετε τον μπαμπά μου”, φώναζε και προσπαθούσε να φύγει. Δεν τον αφήσαμε βέβαια να φύγει και εν τω μεταξύ ήρθε το ασθενοφόρο να τον πάρει. Υπήρξε πάλι η ίδια αντίδραση, δεν ήθελε να πάει μαζί τους, όμως και αυτοί δεν τον άφηναν να φύγει, αφού ήταν χτυπημένος στο κεφάλι.
Με πολύ μεγάλη προσπάθεια των ανθρώπων του ΕΚΑΒ, και δικιά μας καταφέραμε επιτέλους να αποσπάσουμε το τηλέφωνο της οικογένειας του τραυματία. Ειδοποιήσαμε και κάποια στιγμή ήρθε ο μπαμπάς του Χρήστου με το αυτοκίνητό του γιατί κάποιος έπρεπε να υπογράψει προκειμένου ο Χρήστος να πάει στο νοσοκομείο γιατί η αντίδρασή του ήταν αρνητική.
Μόλις ο Χρήστος είδε τον πατέρα του, προσπάθησε να κρυφτεί πίσω από τους άλλους με τρόπο που ο φόβος του ήταν τόσο εμφανής που μου έκανε εντύπωση. Ο πατέρας παρκάρισε το αυτοκίνητο και πήγε κοντά στο ΕΚΑΒ και στο παιδί του. Το παιδί μόλις ο πατέρας πλησίασε, σήκωσε τα χέρια ψηλά και προσπάθησε να καλύψει το πρόσωπό του νομίζοντας ότι θα τον χτυπούσε, δηλαδή προσπάθησε να αποφύγει τα οικογενειακά του χτυπήματα. Αυτός που τον χτύπησε με το αυτοκίνητο στεναχωρήθηκε και ενδιαφέρθηκε περισσότερο για τον Χρήστο και ο Χρήστος το καταλάβαινε γιατί προσπαθούσε καθόλη τη διάρκεια να είναι μακριά από τον πατέρα…
Δεν θέλω να το σχολιάσω περισσότερο γιατί είμαι κι εγώ άτομο με αναπηρία, έχω δει πολλές παρόμοιες καταστάσεις σε διαφορετική κλίμακα κάθε φορά και θέλω να δώσω μια συμβουλή σε αυτούς τους ανθρώπους που έχουν στην οικογένειά τους άτομα με αναπηρία. “Αντί να βλέπουν την αναπηρία του δικού τους ανθρώπου, ας κοιτάξουν κατάματα σ΄ ένα καθρέφτη τον εαυτό τους και ας ψάξουν στο βάθος της καρδιάς και του μυαλού τους, τι πρέπει να κάνουν για να διορθώσουν τη συμπεριφορά τους και να διώξουν το φόβο που δημιουργούν στους δικούς τους ανθρώπους. Οι πιο αγνοί άνθρωποι στον κόσμο, είναι αυτοί που λόγω προβλήματος υγείας σκέφτονται μόνο θετικά, αγνά, ειλικρινά και τίμια, με τον δικό τους τρόπο βέβαια που εμείς δεν είμαστε ικανοί να αντιληφθούμε.
