Τα τελευταία δέκα χρόνια τα όσα συμβαίνουν στη χώρα μας σίγουρα είναι τα χειρότερα μετά τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο! Για τους πολλούς είναι τραγικά! Για λιγότερους, δραματικά! Για κάποιους δύσκολα, και ελάχιστους «παραδεισένια».
Όπως και αν έχουν τα πράγματα όλοι γενικά διαμαρτυρόμαστε για την άσχημη οικονομική κατάσταση για την ανέχεια και τη μιζέρια που βιώνουμε! Είναι όμως και κάποιοι από εμάς που ενώ θα έπρεπε να ωρύονται και να φωνάζουν στεντορίως, μαθημένοι σε έναν άλλο τρόπο ζωής, αυτόν της Ιώβεια υπομονής, απλά παρακολουθούν τα τεκταινόμενα κι ελπίζουν στο κουτί της Πανδώρας!
Είναι τα ΑΜΕΑ τα άτομα με αναπηρία δηλαδή! Γνωρίζουμε καλά τι έχουν υποστεί τα τελευταία χρόνια με την συμπεριφορά του κράτους απέναντί τους! Με τη δικαιολογία του «ξεσκαρταρίσματος» πολλοί πραγματικοί ανάπηροι έχασαν πλήθος δικαιωμάτων, που το κράτος είχε ιερά υποχρέωση να τους παρέχει!
Όμως δεν θα σταθώ σ’ αυτό αν και θα έπρεπε! Έχω ξαναγράψει και μάλιστα πολλές φορές για την κρατική αναλγησία απέναντι στα ΑΜΕΑ!
Αυτό που σήμερα θέλω να σχολιάσω είναι η δραματική μείωση της εργασίας εκείνων των αναπήρων που είχαν την δυνατότητα να απασχοληθούν είτε στο δημόσιο είτε στον ιδιωτικό τομέα, αλλά κυρίως στους αυτοαπασχολούμενους και σε κείνους που μέσω κάποιου φορέα τους, εργάζονταν κι έβγαζαν όχι μόνο το χαρτζιλίκι τους, αλλά αρκετοί απ’ αυτούς, ζούσαν τις οικογένειές τους!
Η αλήθεια είναι ότι κάποιοι «φιλανθρωπικοί» φορείς εκμεταλλευόντουσαν άγρια τα μέλη τους! Κάποιοι άλλοι ήταν φορείς «μαϊμούδες» και κάποιοι ομολογούσαν ασύστολα πως δεν ήταν «φιλανθρωπικά ιδρύματα». Ωστόσο υπήρχαν πολλοί «υγιείς φορείς» όπως σωματεία σύλλογοι ομοσπονδίες που πράγματι επεδείκνυαν σπουδαίο έργο και προσέφεραν αμέριστα κάθε συμπαράσταση ηθική και υλική στα μέλη τους, μέσα από την εργασία και την απασχόληση των ιδίων των αναπήρων!
Εργαστήρια εικαστικής χειροτεχνίας, εργαστήρια λειτουργικών προϊόντων, εργαστήρια παροχής υπηρεσιών, εργαστήρια διδασκαλίας, κι ακόμα μια μεγάλη γκάμα απασχολήσεων όπου τα ΑΜΕΑ ως ισότιμοι πολίτες προσέφεραν στα κοινά, ότι ακριβώς και οι υπόλοιποι, και μάλιστα όχι σπάνια, δύο και τρεις φορές περισσότερα!
Αλήθεια όμως τι έχουν γίνει όλα αυτά τα εργαστήρια; Ποιος έχει αναρωτηθεί; Ποιος έχει ψάξει; Που είναι οι ευχετήριες κάρτες των εορτών, που με τόση σπουδή φιλοτεχνούσαν άνθρωποι ακόμα και δίχως χέρια; Που είναι εκείνα τα υπέροχα διακοσμητικά ή λειτουργικά χειροτεχνήματα που δημιουργούσαν άτομα ακόμα και με νοητική στέρηση; Που είναι οι καλλιτεχνικές ομάδες χορού, μουσικής, θεάτρου, που έτερπαν το νου και την ψυχή μας σε κάθε τους εμφάνιση, προκαλώντας το θαυμασμό μας;
Όλα αυτά πλέον έχουν σχεδόν αφανισθεί! Η ανθρωποφάγα κρίση τα κατάπιε σαν Χάρυβδη! Ελάχιστοι, κι αυτοί με χίλιους κόπους, είναι οι φορείς, που εξακολουθούν με την ψυχή στο στόμα να δηλώνουν «παρών», στις καθημερινές ανάγκες των μελών τους!
Κι εμείς οι υπόλοιποι; Οι «υγιείς» τι κάνουμε; Απλά έχουμε περιέλθει σε κατάσταση «λογολογίας», «λαθολογίας» «λιθολογίας». Θέλω να πω πως, ξεχάσαμε την ανάγκη της έμπρακτης παρουσίας μας δίπλα σ’ αυτά τα άτομα και περάσαμε στα απλά «πολιτικά λόγια» συμπαράστασης! Γεμίζουμε τους πάντες και τα πάντα με «θα». Με θεωρίες και γνώμες επί παντός επιστητού! Από πρακτικοί δηλαδή γίναμε θεωρητικοί και από γνωμοδέκτες γίναμε γνωμοδότες.
Κάποιος θα αιτιολογήσει «δη δει χρημάτων…», μα αυτό είναι δικαιολογία για να αποφύγουμε όσα έχουμε υποχρέωση και ευθύνη να δώσουμε στους συνανθρώπους μας αυτούς που δεν επαιτούν, αν και θα μπορούσαν, αλλά με περηφάνια και παρρησία διεκδικούν το δικαίωμα της ισότητας στην κοινωνία μας μέσα από όλα όσα μπορούν να προσφέρουν με τις εξαιρετικές ικανότητές του και τη δύναμη ψυχής που διαθέτουν!
Υποχρέωσή μας λοιπόν, να απαιτήσουμε από κάθε αρμόδιο και υπεύθυνο, να δοθούν σε όλους εκείνους τους υγιείς φορείς και άτομα, τα μέσα και οι δυνατότητες που θα τους δώσουν και πάλι την ευκαιρία να αυτοαπασχοληθούν, και να συνεισφέρουν δημιουργικά, παραγωγικά και γιατί όχι οικονομικά στο κοινωνικό σύνολο.
