Η Στέλλα Βογιατζή στις εκλογές ψηφίζει στο 1ο Δημοτικό Σχολείο Κομοτηνής. Στην τελευταία της συμμετοχή θυμάται πως δεν ήταν ακριβώς προσβάσιμο εκλογικό κέντρο και για τα ΑμεΑ. « Είχε σκαλοπάτια και για να ανέβω ήταν λίγο δύσκολο γιατί είμαι σε αναπηρικό αμαξίδιο, οπότε κατέβηκε ο δικαστικός επιμελητής κάτω και μου έφερνε την κάλπη και το φάκελο και έπρεπε να κάνω όλη αυτή την διαδικασία γιατί απλά δεν έβαζαν μια ράμπα για να ανέβω πάνω, οπότε ελπίζω το Μάιο να είναι λίγο πιο προσβάσιμο το εκλογικό κέντρο για όλους.» δηλώνει η ίδια.
«Το μόνο που πρέπει να κάνουν είναι να φροντίσουν για την προσβασιμότητα των κινητικά ανάπηρων. Δεν μπορούν να φροντίσουν για την προσβασιμότητα των αναπήρων με προβλήματα όρασης γιατί αυτό προϋποθέτει ψηφοδέλτια σε γραφή braille, πράγμα το οποίο σημαίνει ότι το άτομο με αναπηρία όρασης δεν έχει αυτόβουλη και αυτόνομη ψήφο και δεν ξέρει αν με τον συνοδό που θα μπει στο παραβάν θα υπερισχύσει τελικά η βούλησή του ή αν ο συνοδός κάνει κάτι άλλο.» δηλώνει ο πρόεδρος του Σωματείου Ατόμων με Αναπηρία Ροδόπης, ο κος Τρύφωνας Καρούντζος.
Παράλληλα, σημειώνει πως από το 1960 έχει γίνει πράξη στην Αυστρία ώστε τα άτομα με ψυχιατρικές διαταραχές να έχουν δικαίωμα στη συμμετοχή υπό προϋποθέσεις. «Στην Ελλάδα πάρα πολλά άτομα με ψυχική αναπηρία δεν πηγαίνουν καν να ψηφίσουν. Τουλάχιστον να μπορέσουν να ψηφίσουν τα άτομα με κινητικά προβλήματα. Αφήστε που θα μπορούσαν να ασκήσουν το δικαίωμα τους και τηλεφωνικά και με επιστολή και με κινητές κάλπες.»
Όπως δηλώνει στην Κομοτηνή, σε σχέση με άλλες πόλεις, η εικόνα είναι καλύτερη. «Σχεδόν όλα τα σχολεία έχουν ράμπες πρόσβασης, τουλάχιστον μέχρι το ισόγειο θα μπορέσουν τα ΑμεΑ που κινούνται με αμαξίδιο να πάνε» δηλώνει χαρακτηριστικά και προσθέτει ότι προβλήματα εξακολουθούν να αντιμετωπίζουν οι τυφλοί και οι ψυχικά ασθενείς. «Το δικαίωμα της ψήφου δεν έχει φροντίσει το κράτος ώστε να το έχουν και αυτοί οι άνθρωποι.» καταλήγει υπενθυμίζοντας πως το δικαίωμα στην πρόσβαση είναι ένας αγώνας που καλά κρατεί.
ρεπορτάζ-κείμενο: Μαρία Νικολάου
